در غم درگذشت بچه محل

مقدمه :
امروز در محل کار تمام هوش و حواسم در نماز جمعه امروز بود که هر ساعت اخبار را گوش میدادم که تنها به تعداد بیشمار نظامبان در محل و اطراف نماز جمعه اشاره میکرد و بس. از این رو دوست داشتم هر چه زودتر به خانه بیایم و از اخبارمربوط به آن با خبر بشوم راستش از زمانی که مشخص شده بودآقای هاشمی میخواند و مردم هم روی او حساب باز کرده و امیدوار بودند من به او بد بین بودم که بجای اینکه پشت مردم بایستد جلویشان قرار گیرد و با زبانبازی و واسطه گری به تطهیر ظالمان برخیزد بنا بر همین حس ,در طول راه در افکارم میبافتم اگر چنین شود مطلبی با این عنوان که از کوسه انتظار داشتید ماهی سیاه کوچولو شود جهت آب شنا کند به خانه رسیدم و سایتهای خبری را یکی بعد از دیگری کلیک میکردم که بیشتر فیلتر شده بودند تا زمان خبر رادیو فردا رسید و در آنجا بود که بخشی از خطیه های امام جمعه را شنیدم که خلاف پیش بینی من بود اگرچه از پیش داوری خود شرمنده شدم اما در مقابل خوشحال شدم که مردم عزیزم آنچه را انتظلر میکشیدند و با به خطر انداختن خود راهی دانشگاه شده بودند دست یافتند و آقای هاشمی از دردهای آنها وهزینه هایی که پرداختند از شهدا تا زندانیهایشان و . . .سخن گفت من با پوزش از ایشان برای قصاص پیش از جنایت خود, امیدوارم در آینده شاهد این باشیم که وی را بیش از امروز در کنار و با مردم ببینیم . در همین برنامه خبری بود که خبر درگذشت اسماعیل فصیح را شنیدم که بینهایت متاثر و اندوهگین شدم و غرض از نوشتن این مطلب یادی و وداعی با این نویسنده بزرگ میباشد.



توضیح : ما بچه های خیابانهایی که امیریه را به شاهپورویا برعکس مانند خیابانهای مختاری ,فرهنگ ,ظفرالدوله ویا خیابان خود من مهدیخانی (مهدی موش) خویش را به هر دو خیابان اصلی که اشاره شد متعلق میدانیم از این رو در این نوشته شادروان فصیحی را بچه محل خطاب شده است .
در سالهایی که اینتر نت وجود نداشت تنها پل ارتباطی من با میهن یکی روزنامه ایی چاپ لندن بود و گاهی مسافرانی که میامدند و باز تنها نوشته فارسی که میخواندم همان روزنامه بود و گهگاهی کتابهایی که دوستان داشتند یا از ایران میاوردند و امانت میدادند .در همان دوران در برهه ایی که بیش از هر زمانی دلتنگ وطن بودم دوستی کتابی داد همانطور توضیح دادم بعلت کمبود کتاب و نوشته فارسی مهم بودنش بود که چیزی برای خواندن باشد که در مورد این کتاب دوستم عقیده داشت خوشم خواهد امد . نام کتاب بیادم نیست اما نویسنده اش اسماعیل فصیحی بود که همین آشنایی من با بود انصافا با نثر شیوایی نگاشته بود چند صفح ایی خوانده بودم اخساس قرابتی با فضا و شخصیتهای کتاب پیدا کرده بودم تا اینکه به نام محل یا محله ایی که داستان رقم میخورد برخوردم درخونگاه محله ایی از محله ما جایی که خاطرات شیرین فراوانی دارم از اینجا بود که دیگر وازه ها و جمله ها را که نمیخواندم بلکه می بعلیدم, نه خود قهرمانی از قهرمانان کتاب شده بودم خودرا در درخونگاه میدیدم و در پی همان خاطرات, از این رو و از آنزمان که این احساس را این بچه محل نازنینم در آن شرایط روحی که داشتم بمن ارزانی داشته بود, خودرا مدیونش میدانسته و میدانم و چه بسا علاقه او به درخونگاهش دلیلی شد تا منهم در دنیای مجازی امیریه بنویسم البته و صد البته نه به زیبایی او که از محله اش مینوشت و تو گویی اصلا آنرا با قلم جادویی رسم میکرد. آری دو سه کتاب دیگری که دوستم از او داشت را هم خواندم و این تمام آشنایی من با او بود. متاسفانه امروز که این مطلب را مینویسم برای اولین بار باچهره اش در اینتر نت آشنا شدم آنهم زمانی که هجرت کرد.
این بچه خوب درخونگاه روانش همواره شاد باد.

درخونگاه : محله ایست قدیمی بین چهاراه بوذرجمهری و چهارراه گلوبندک , میانه آن بازارچه یا چهارسویی با سقف ضربی بود که به شاهپور, گذر مستوفی و قلی,کوچه کلیسا ,بازارچه نو, مسجد شازده خانم ,بازارچه قوام الدوله , پاچنار وبازار . . . راه داشت که اینها چیزیست که در ذهن من از این محله زیبامانده و نامها هم همگی اسامی فدیمی آنهاست .