غریبانه . . .

هفته پیش دوست عزیزی که میداند آهنگهای آذری را دوست دارم و گوش میکنم و گاها ضمیمه مطالبم در امیریه مینمایم , از من پرسید شفا ( شفا لطیف قیز) را میشناسم و ترانه ایی از او شنیده ام که پاسخ من منفی بود که اولین بار بود اصلا نام این خانم را میشنیدم که او با نام بردن چند ترانه زیبا از وی در بیو گرافی مختصری از این هنرمند بیان داشت از هم میهنان خودمان و از اهالی اردبیل که کوچ کرده بود و در آذربایجان هنرنمایی میکرده مانند خواننده معروف ربابه مرادوا که نسل قبل از من اورا خوب میشناسند متاسفانه دوست گرامی در توضیحاتی که میداد اضافه نمود شفا در اوج جوانی و شهرت دار فانی را وداع نموده است. همین اطلاعات مختصر که حکایت از این داشت دختی از دختران مام وطن برای به دست آوردن آنچه در سرزمین مادریش برایش میسر نیست, مانند عده بیشماری ازهم میهنش ترک یار و دیارمیکند. سرانجام تلخ این پرنده مهاجرو تعریفهای این دوست حس کنجاویم را برانگیخت تا با او آشنا گردم که متاسفانه در گوگل چیز زیادی پیدا نکردم ولی در یوتوب چندین ترانه ایی از او بود که معروفترینش تا آنجا که دستگیرم شد همین قطار عشق او بوده است که به دل منهم نشست . دیروز از سر کار که برگشتم تصمیم داشتم این نوشته را بنویسم طبق عادت هر روزه سایت رادیو فردا را باز کردم که خبرها را گوش کنم که مواجه شدم با خبر تصادف و مرگ دو گوینده این رادیو و اینکه نفر سوم هم در کما میباشد که در حین خبرها از آنان گفتند و صدای این عزیزان از دست رفته را بارها پخش کردند صدا هایی که تا چند روز پیش گوش هایمان راانوازش میدادند, صدای جوانانی که آنها هم مانند خواننده بالا برای جامه عمل پوشاندن به آرزوهای دست نیافتنی در داخل خانه, بیرون زده بودند و . . . و حالا مانند ترانه شفا (در بالای این مطلب) اما نه قطار عشقشان که قطار عمرشان هنوز مسافتی طی نکرده در ابتدای راه به ایستگاه آخر رسیده بود, آنهم در غربت و این چنین غریبانه واین چنین جانگداز آنهم در عنفوان جوانی , این خبر دردناک باعث شد تمام باقی روز را پریشان حال باشم و به هر آنچه که مارا به این حال وروز انداخت لعن و نفرین کنم و در ادامه برای هردویشان رزا آژیری وامیر زمانی فر از پروردگار خانه ایی راحت و آسوده همچون خانه پدری و روح و روانی شاد بخواهم و همینظور بهبودی مهین گرجی همکار وبلاگ نویسمان و بازگشتش را به جمعمان .