ماه رمضان های ما

هر سال تقریبا چند روزی مانده به ماه رمضان مادر بزرگ به تکاپو میفتاد و شروع به تهیه و تدارک مواد لازمه ماه مبارک مینمود, چونکه او بزرگ خانواده بود همان روز های ماه مبارک میهمانانش برای افطار میامدند.از پختن شیر برنج تا بقول خودش شام کباب (شامی ) وآش غوره و جای دادن آنها در یخچال و زنجبیل ترحی (حلوای زنجبیل ) که در آن استاد بود ( این حلوا راعاشقانه دوست داشتم) با وسواس خاصی آنرا لوزی میبرید و رویش خاکه قند مخلوط به دارچین میپاچید و در بشقابهامانند قنادی ها که شیرینی رامیچیدند میچید کنار مرباها در کمد قرار میداد.[در فامیل این حلوا را همه بلد نبودند گاهی خاله هم درست میکرد نه به خوبی مادرش اما شنیدم این همشیره کوچک و نازنین متوفی که پروردگار امسال عیدی از ما گرفت از مادر بزرگ فرا گرفته و هم چون او هر سال درست میکرده است که متاسفانه نصیب نشد که امتحان کنم روانش شاد] ما در طول این ماه طوری آماده بودیم که اگر میهمان ناخوانده ایی هم میامد مادر بزرگ سفره در خوری میتوانست پهن کند .

باز هم ناچارا باید با این جمله آغاز کنم که در آن روزگاران خوش گذشته که بیشترین اعمال آدمیان اختیاری بود و نه اجباری و بقول مادر بزرگ عیسی به دین خودش و موسی بدین خویش. ماه مبارک رمضان که امروزه براحتی میتوان لمس کرد که رمضان هم مانند خیلی چیزهای دیگر تبرکش را در آندوران بجای گذاشته است و آنچه از آن حال دیده میشود ردی و اثری کمرنگ که آنهم با گذشت هر سالی بی رنگتر نیز میگردد , باری هر ساله با آغاز این ماه زندگی دو نفره من و مادر بزرگ رنگ و روی دیگری به خود میگرفت, مخصوصا بعداز گذر از دوران روزه های کله گنجشکی که منهم میتوانستم روزه کامل بگیرم و تا زمانی که سلامتی مادر بزرگ اجازه میداد با او همراه گردم , آخ که چقدر زیبا بودند آنروزها بیدار شدن سحر هایش و افطار و عباداتش.
مادر بزرگ ساعت شماطه دارش را که یادگار بعد از جنگ جهانی دوم بود و آنرا از فروشگاه راه آهن خریده بود و طوری نگاه داشته بود که بعد از دهه ها نو بنظر میرسید و صدای بلند دینگ دینگ زنگش بگفته مادر یزرگ هفت همسایه را بیدار میکرد, آنرا برای سحر کوک میکرد اما نگرانی از خواب ماندن باعث میشد که زودتر بیدار شود نیازی به آن نباشد, سفره را آماده میکرد یکساعتی مانده مرا هم بیدار میکرد اوایل که رادیو نداشتیم با حساب خودمان وقت را در نظر میگرفتیم و اذان صبحگاهی را هم از مساجد پخش میشد میشنیدیم ولی از زمانی که بالاخره رادیو دار شدم صدا و دعاهای مرحوم ذبیحی فضا اتاق روحانی ما را پر میکرد و خیال مادر بزرگ هم راحت شده بود اشکالی در روزه و امساک ما پیش نمیاید. از آنجا که حوصله ام تا وقت نماز سر میرفت و شیطنت نوجوانی هم انگیزه ایی میشد سر بسر این پیرزن نازنین بگذارم با موج رادیو آنقدر بازی میکردم تا یکی از استانهای شرقی را پیدا کنم بعنوان مثال مشهد را که نیم ساعتی از تهران جلوتر بود مادر بزرگ که مشغول آخرین ته بندی ها بود, صدای اذان آنشهر در اتاق میپیچید و بیچاره مادر بزرگ بر زانو کوبان که دیدی زحماتم بخاطر شکم برباد رفت. من میخندیدم ولی دلم میسوخت وفورا میگفتم به افق فلان شهر بوده و هنوز فرصت داریم, که همراه میشد به سرزنش و عتاب او که, ذلیل اولاسان بالا گورخودون منی (ذلیل شی بچه منو ترسوندی ) که بعد خنده هر دوی ما وخواندن نمازصبح و خواب شیرین بعد از سحر که متاسفانه کوتاه بود, که مدرسه باید میرفتم .
برای تجدید خاطرات آنروزگاران خوش گوش کنید . . .