از محله پیتون(PEYTON PLACE) تا محله ما و تیر غیب

محله پیتون یکی از سریالهای موفق چند دهه پیش بود و بر خلاف سریالهای آنزمان بیشتر وسترن یا پلیسی تقریبا واقعی جلوه میکرد شبیه اتفاقاتی بود در خیلی محلات اتفاق میفتد شکست و پیروزی بدی وخوبی تابوهاو...که مانند تمامی محلات یکسری پای ثابت و گروهی میامد ند و بعد از مدتی میرفتند که نقش افرینان آن اکثرا از بزرگان هالیود شدند میا فارو رایان اونیل باربارا پرکینزو. . بیشترین تماشاچی این سریال خانمها بودند ویکهفته بحث های داغ و پیش بینیها لعن ونفرین به دکتر راسی خوبی آلیسون بد جنسی بتی و رادنی و نورمن . . . که هر جا پا میگذاشتی از سبزی فروشی تادر نوبت حمام نمره تا اتاق انتظار دکتر و و و زیباترین تکه اینکه عدم آشنایی به انگلیسی عوام الناس پیتونپلیس را اسم فرض میکردند و محله پیتون پلیس میگفتند و موجب خنده ما وروجکهای آن زمان.

آنزمانها باخودم فکر میکردم میدیدم محله خودمان تمامی داستانهایش مردمش مکانش زنده تر مهیج تراز پیتون است هم دکتر داریم حال اگردکتر راسی نیست حفیظی هست بجای سوپر مارکت بقال بجای کلیسا مسجد مهدیخانی بجای رستوران چلو کباب رفتاری در مقابل آلیسون وبتی ودارو دسته اش اکرم سادات وگیتی خانم اعظم وفاطی و در ازای رادنی وبرادرش نورمن اکبرواصغروخلیل مهدی و. . تابوهم رابطه فریده وعلی نظری یا علی شیوا و. . .کسانی هم میامدند چند صباحی بودند و میرفتند از هر فرقه ایی خواننده کیوان ویساری وسلی هنر پیشه باباعلی معصومه مراد برقی که هرکدام حکایات خودرا دارند و مردم قدر نشناس این مهدی موش پلیس دم دستشان را ول کرده اند به آن محله خیالی چسبیده اند برای همین اینجا داستان تیر غیب را انتخاب کرده ام :

در آستانه دهه پنجاه پیر مردی در محله سر وکله اش پیدا شد که نه کسی میدانست کیست و از کجا آمده است تنها دارایی او پشتی بود که باربران برای حمل استفاده میکنند و در خیابان ظفرالدوله لنگر انداخت و آنجا را محل کار خودش کرد و خودش را هم مشد حسین معرفی کرد بینوا آنقدر لاغر و ضعیف بود که اگر دماغش را میگرفتی جانش در میرفت ار این رو کسی دلش نمیامد باری به او بدهد مگر پیرزنان زنبیلهای خریدشان را میدادند که کمکی هم کرده باشند باگذشت روزها مهرش بیشتر در دل همسایه ها و کسبه جا باز میکرد هر روز ساعت هفت صبح میامد وغروب هم میرفت و حال دیگر به او عادت کرده بودیم اهالی ناهار میدادند کسبه در ازای خدمات کوچک او آب دادن به درختها کمک در خالی کردن بار شب های جمعه حقوقی میدادند برخی حتی نذر هم میکردند .

مشد حسین قیافه دوست داشتنی داشت ریش سفید اندام باریک که شبیه عکسهای کتاب یا مجسمه های موزه آدم شناسی و لهجه شیرین روستایی تنها روزهای جمعه غیبت داشت و همین یکروز هم برای ما زیاد بود مخصوصا من که علاقه زیادی به او داشتم شاید قرابت نامم ویا حالت پدر بزرگی او و شیرینی گویش او .
روزی از مدرسه که بر میگشتم به جای مشد حسین رسیدم نبود فکر کردم بار برده اما پیادهرو خیس آب بود و یک حس عجیبی پیدا کرده بودم مثل دلشوره کوچه خلوت بود در خونه شنیدم به مشدحسین تیر خورده کمیته ضد خرابکاری تیر اندازی کرده به او تیر خورده

و بعد با آمبولانس برده اند مدتها در کوچه صحبت او بود اما خبری هرگز انگار چنین شخصی اصلا وجود نداشته بازار شایعه هم داغ بود و فحش و ناسزابه دستگاه و ساواک و . . . تا اینکه بعد از چند ماهی مادرم مژده داد مشد حسین آمده ایکاش زودتر تیر میخورد وقتی تعجب مرا دید گفت مشد حسین چه مشد حسینی کلی چاقش کرده اتد کت وشلوار نو تنش ببینی نمیشناسی مثل اینکه مقرری هم برایش در نظر گرفته اند که میگفت دیگر کار نمیکند من اورامتاسفانه دیگر ندیدم اما میشنیدم گاهی میاید به کسبه وهمسایه ها سر میزند وهمین خوشحالم میکرد و این پرسش که این همه نفرین میکنند به تیر غیب گرفتار گردی یعنی این بجای اینکه جان بگیرد جان میبخشدو عاقبت بخیری و بعد ها باز نگران مشد حسین که زنده است یا گرفتار حکومتیان گشته بخاطر ارتباط با حکومت سابق بخاطر مقرری یا طلبکاری بابت آن تیر ودنیا را چه دیدی شاید مشد حسن هم الان لوس انجلس وسلطنت طلبه درهر صورت و در هر وضعی که هست و یا نیست یادش بخیر.