آقا تا بان (امیریه - سر پل امیر بهادر)

دنبال مطلبی میگشتم که اتفاقی به سایتی برخور کردم گویی راهنمای شهر تهران میباشد و اطلاعاتی نسبی ویکبعدی از آنچه که داراییهای یک شهر میباشد از اماکن قدیمی وتاریخی تا. . . کنجکاوی گل کرد ببینم در مورد امیریه چه درج کرده اند که با اطلاعات شخصی خود پیوند دهم و در آینده در این جا برای آشنایی کسانی بویژه نسل جوان یا دیگرانی یادی وخاطرهای دارند تجدید خاطری کنند

که متاسفانه نویسندگان سایت مز بور ادای مطلب را که ادا نکرده اند وهم چون سران یا الگوهای خود فرهنگ ایران زمین را تحقیر میکنند اینان با این محله قدیم کرده اند و برای خالی نبودن عریضه آن هم از روی اجبار اشاره ایی کوچک بعنوان مثال تا سند وقیمت مسجد فلان یا مهدیه که کمتر از چهل سال نیست چون قارچ سبز شد یا سقا خانه وحسینیه فلان البته اگر در مورد همه یکسان نوشته میشد مشکلی نبود بگذریم این وبلاگ باید دور از سیاست باشد و برای همین هم راه اندازی شد تا آنجا که عمر و حافظه همراهی کند از ابتدای این خیابان میدان راه آهن وکافه اقدس تا انتهایش چهاراه سپه وساندویچی شوخ وبستنی گواهی وقناذی لادن دبیرستان رهنما ومحمودزاده بنوبت خواهم نوشت در این سایت سه تصویر مربوط به امیریه میباشد که یکی از آنها انتخاب کردم که سرپل امیر بهادر میباشد واین قلمفرسایی دلیلش آن.
وقتی عکس را دیدم همراه بود با آهی از نهادم بغضی در گلو کوچک شدم کوچکتر شدم دهه چهل بود من درون مغاذه لوازم التحریر فروشی تابان پیر مرد که نامش برازنده اش از من میپرسید پسر جان چه میخواهی آقا تابان یه مداد شتر نشان یدونه مرکب حافظ

روی دیوار تابلویی چاپ کارت عروسی و ویزیت تابان مغازهاش دو بخش بود پشت مغازه که در و پنجرهایی جدا داشت عشق من بودکه یک دستگاه چاپ ملخی در ان بود که از بیرون دیده میشد وکارگر آقا تابان که با دستان سیاهش حروف چینی میکرد وصدای ماشین که هر چند لحظه ایی کارتی را بیرون میداد و من محو تماشای آن ساختمان قدیمی آجری با کاشیهای زیبایی این مغازه را در خود جا داده بود خوشبختانه دبیرستان من در چند قدمی آنجا قرار داشت وهر روز میتونستم ماشین چاپ را ببینم و به آقا تابان سلامی بدم

حال میدانم آقا تابان روحش شاددرقید حیات نیست اما مغازه اش هست و شاید پسران او صاحب آنجا که حفظش کرده اند و از تابلو پیداست گسترش داده اند ومدرنش ساخته اند حتما ماشین ملخی من هم دیگر نیست چقدر خوبه ساختمان هنوز هست وقربانی سود جویان برج ساز نشده خوشحالم میکند اما از طرفی شیشه شکسته ساختمان تابلوی کریه المنظر آزارم میدهد چرا سازمان دلسوزی نیست برای سر پا نگاه داشتن اینگونه بناها مانند کشورهای غربی البته به من و این انتظار عبث و بیهوده ام بخندید حق دارید جایی که بناهای هزاران ساله را غرق میکنند یا آنکه پاسارگارد را قبل ازاینکه طالبان بودا را منفجر کنند میخواست محو کند از قدر و ارزش خانه ایی صد ساله را بدانند که یادگار الدوله ایی وشازده ایست .